Afgelopen week schrok ik me een ongeluk. Toen ik ’s ochtends vroeg de donkere woonkamer inliep, vloog er opeens een groot fladderend beest rakelings langs mijn hoofd. Een uil! Hij was door de schoorsteen naar binnen gefladderd.

De kinderen kwamen in hun pyjamaatjes aangerend. Een gillende moeder in de vroege ochtend maken ze niet vaak mee.

Huisdier
Toen ze de uil zagen waren ze door het dolle. Ze dachten eindelijk het veel besproken huisdier te kunnen verwelkomen. Ik sleurde de kinderen de kamer uit, sloot de deur en trommelde manlief uit zijn winterslaap. Een uil door een raam of deur naar buiten lokken leek me een mooi klusje voor de man des huizes. Terwijl ik de kinderen in de keuken hun ontbijt gaf, bleef het opvallend stil in de woonkamer. Na 20 minuten kwam Ricardo met een bezweet hoofd de keuken in. Het was gelukt.

Slangen en ‘comadrejas’
De uil is niet de eerste ‘ongewenste bezoeker’ die we in, of rondom, het huis hebben gehad. Al eerder schreef ik over een slang die gezellig bij me in het zwembad lag. Grote spinnen vinden het binnen ook vaak erg knus. En ‘comadrejas’ (een soort buidelratten) zijn populaire terreingasten. Ondanks dat ik me een paar keer rot ben geschrokken, geniet ik enorm van de flora en fauna in Uruguay. Ik woon in een rustige wijk, vlak buiten Montevideo, waar de natuur het wint van bedrijven en uitlaatgassen. De lucht is zuiver en de mooiste vogels bouwen hun nestjes in mijn tuin.

Winter
Het is nu winter en, tegen veel verwachtingen in, kent Uruguay seizoenen. Geen Nederlandse winter, maar toch, het kwik is gezakt tot een graad of 10/15. We hebben zelfs al twee keer moeten krabben. Best uitzonderlijk voor de Uruguayaanse winter. De winter is niet mijn favoriete seizoen. Maar als ik dan een troep papagaai-achtige vogels voorbij zie vliegen, word ik meteen vrolijk. De vrolijke colibri die ik altijd door het keukenraam om zijn favoriete struik zag fladderen, heb ik al een paar maanden niet meer gezien. Maar er blijven genoeg tropische vogels over, die hun nekken niet omdraaien voor de Uruguayaanse winter. Soms gun ik mezelf een ontspanmomentje en ga ik met een cappuccino in de tuin zitten. Genietend van de rust en de mooie vogels die horen bij mijn nieuwe decors. Voor heel even verzink ik dan in een wereld waar geen plek is voor de toekomst en het verleden.

Gaten in de wegen
Uruguay is een land waar veel (nog) niet is. Vergeleken met de meeste andere Zuid-Amerikaanse landen steekt Uruguay gunstig af. Maar voor Nederlandse begrippen loopt de technologie jaren achter en is de infrastructuur slecht. Er rijden geen treinen, trams en metro’s. In veel wegen zitten gaten en dagelijks word ik geconfronteerd met levensgevaarlijke kruispunten. Af en toe mis ik Nederland enorm. Een land waar (bijna) alles soepel loopt is hier nauwelijks voor te stellen.

Les van de uil
Toch is Uruguay misschien zo arm nog niet. Het land propageert zich als ‘Uruguay Natural’, en ‘natuurlijk’, dat is het. Uruguay heeft haar ziel (nog) niet verkocht aan het dure kapitalisme. En dat is een rijkdom. Misschien was dat wel een wijze les van de bijzondere uil die zomaar even bij ons op bezoek kwam..