Gepubliceerd in Linda Nieuws, Vrijdag, 22 augustus 2014, 14:40 uur.

Een vrouw, een baby, een man, een kind én een hondje in een kek jasje, op één motor. Raar? In Uruguay kijkt niemand hier van op.

Op de autoweg van El Pinar naar Montevideo moest ik plotseling vol op de rem voor dit opmerkelijke vijftal. Helaas zijn zij niet de enige brokkenpiloten op de Uruguayaanse wegen.

Fluitend en flanerend
Mijn beeld bij autorijden in Uruguay was: lachend, fluitend en flanerend, met een grote zonnebril de snelweg op. De realiteit is: met gespannen, voorovergebogen schouders en op elkaar geklemde kaken achter het stuur. Tien witte knokkels beloven datzelfde stuur eeuwige trouw. Hoeveel stress kun je ervan krijgen, zou je denken, in een land dat nog geen vier miljoen inwoners heeft en ruim vier keer zo groot is als Nederland? Zelfs in de spits komen files nauwelijks voor en een parkeerplaats is altijd binnen handbereik. Toch is rondtoeren in Uruguay verre van ontspannend.

Roestende rammelbakken
Om te beginnen zit het gevaar in de voertuigen zelf. Een tweedehands auto is in Uruguay ruim 3 keer zo veel waard als in Nederland. Voor ‘Juan modaal’, met een inkomen van nog geen 900 dollar per maand, vaak een onbetaalbare missie. De oplossing lijkt eenvoudig. Alles waar wielen onder zit en start, dient als voertuig. Geen spiegels en lampen, slecht werkende remmen, ontplofte uitlaten, ingedeukte voor- en achterkanten, auto’s die niet harder rijden dan 70 km per uur, je komt het allemaal tegen. Zo sta je regelmatig stil voor een groen stoplicht. Een gebarende hand uit het raam van je stilstaande voorganger wil zeggen: ga er maar langs, start niet meer. Iedereen begrijpt dat.

Schatgraven
Het tweede gevaar zit verscholen in de wegen. s’ Ochtends breng ik mijn dochtertje slalommend naar school. In de verharde én onverharde wegen zitten namelijk levensgevaarlijke gaten. Mijn dochtertje heeft er gelukkig een romantisch beeld bij: mama, klopt het dat er hier zoveel gaten in de wegen zitten omdat de mensen overal proberen schat te graven? vroeg ze met een zoet stemmetje.

Verkeersregels
Dan hebben we nog de verkeersregels, of beter gezegd, het gebrek eraan. Een kleine greep uit de spelregels van het anarchistische verkeer. Voorrang: wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Inhalen: zowel links als rechts. Rijrichting: zowel links als rechts. Maximum snelheid: een ruwe indicatie. Richting aangeven: optioneel. Autostoeltje: overbodig asseccoire. Zebrapaden: stoppen in uitzonderlijke situaties. Tweebaanswegen: in drukke tijden inventief vermenigvuldigen.

Overstekende honden, voetgangers en gauchos
In Uruguay laten veel honden zichzelf uit en steken daarbij rustig de weg over. Dit geldt voor zowel zwerfhonden als voor honden die bij een huis horen (ze horen meer bij huizen dan bij baasjes). Bij bepaalde ‘points of interests’ blijven ze nog even ‘tranquilo’ aan de weg snuffelen. Ook voetgangers steken regelmatig de snelweg over en ik heb zelfs een keer mogen aanschouwen hoe een gaucho (boer) te paard de oversteek maakte. Door het ontbreken van oversteekmogelijkheden is er blijkbaar geen andere manier om op plaats van bestemming te komen.

Wegwerkzaamheden
Tenslotte zijn de wegwerkzaamheden zenuwslopend. Een oranje pion, midden op de autoweg, geeft aan dat er een meter of vijftien verderop aan de weg gesleuteld wordt. Soms wordt de pion vergezeld door een driehoekig ‘pasop’ bord. Alleen als je veel geluk hebt staat er een mannetje te zwaaien dat je vaart moet minderen.