Gepubliceerd in Linda Nieuws, Vrijdag, 17 juli 2015, 17:28 uur.

Bekaf waggelde ik vorige week de ‘Sala VIP’ van de luchthaven van Montevideo binnen. Ik was al 24 uur onderweg met een peuter en een kleuter. Topsport. Ik sloot mijn trip in elk geval in stijl af.

Bonbons etend en cappuccino’s drinkend: goed geregeld door mijn man.

Gezelschap
Hij stond ons liefdevol op te wachten. Even bestonden mijn pijnlijke, stijve spieren niet meer. Terwijl ik, wachtend op mijn koffers, mijn zoveelste bonbon naar binnen stouwde, zag ik vanuit mijn ooghoek dat ik aangenaam gezelschap had.

Leuke man
De beroemde Uruguayaanse voetballer Diego Forlán stond niet ver bij me vandaan en lachte me vriendelijk toe. Leuke man. Was me eigenlijk nooit zo opgevallen op tv. Ik deed een poging mijn afgepeigerde snoetje om te toveren in een charmante glimlach. Maar de zware momenten op de luchtgaven van Buenos Aires hadden hun sporen nagelaten. Mijn twee telgen kregen daarnaast tegelijkertijd een woede-uitbarsting op de loopband.

Troosteloos
Ze wilden hun rugzakjes, met zorgvuldig uitgekozen speelgoed, niet meer dragen. En ook niet meer lopen. Eerst kletterde Bob de Bouwer, inclusief gereedschap tegen de grond. Vervolgens moest Elsa het ontzien. Haar rechterbeen stuiterde van de loopband af. Mijn kroost zat ondertussen op de loopband, temidden van het troosteloze speelgoed. Brullend. Medepassagiers probeerden me zuchtend en steunend van links en rechts in te halen. Mijn handen vol met (luier)tassen. Het einde van de band was in zicht. Ik wilde verdwijnen, of achter Elsa aan springen. Maar goed, we hebben het overleefd. Het moment is voorbij gegaan. Zoals alle momenten uiteindelijk voorbij gaan.

Touching base
Forlán oogde ontspannen. Touching base, overduidelijk. Terug van weggeweest, na jarenlang in het buitenland te hebben gespeeld. Met als hoogtepunt het winnen van de ‘gouden bal’ op het WK in Zuid-Afrika in 2010. Waar hij werd uitgeroepen tot beste voetballer van het toernooi. Nu is hij terug in het land waar voor hem de dingen vanzelfsprekend zijn, met zijn opvallend blonde familie in zijn kielzog. Zijn club, Peñarol, popelend om zijn komst. Ik merkte dat ik me daarentegen schrap zette. Schrap voor het onbekende. Mijn familie net uitgezwaaid op Schiphol. Maar na ruim drie weken ‘Holland-infuus’ genoeg kracht -en zin- om er weer een nieuw jaar tegenaan te gaan.

Vragenvuur
Ik ging naar buiten. Een batterij journalisten keek teleurgesteld toen niet de voormalig topscoorder van Uruguay, maar ík de deuren van de VIP-zaal openzwaaide. Vlak na mij kwam Forlán naar buiten. Vragen werden afgevuurd. Wat hij antwoordde kon ik niet verstaan. Het interesseerde me ook niet zoveel. Vast het bekende praatje hoe blij hij was zijn voetbalcarrière af te kunnen sluiten voor eigen publiek.

Forlan-mania
Nu, een weekje later, kopt de krant El Pais dat er Forlan-mania is losgebarsten in Uruguay. Alle shirts waar de naam van Forlán opstaat , zijn na slechts één training uitverkocht. De media volgen al zijn bewegingen. Voetbal is ongelooflijk populair in Uruguay. Met beperkte middelen en minder dan vier miljoen inwoners heeft Uruguay het – met heel veel passie – tot de wereldtop geschopt. Diego Forlán is daar het boegbeeld van. Zijn missie is geslaagd. Hij heeft gepiekt, records gebroken en prijzen gewonnen. Nu nog een paar jaar shinen in eigen huis.