In Nederland kennen we de Tanden-fee. Zij haalt ‘s nachts melktandjes onder kinderkussens vandaan en laat een beloning achter (volgens mij meestal geld). In Uruguay en Argentinië – en waarschijnlijk in nog meer Latijns-Amerikaanse landen – spreekt men over ‘Ratón Pérez’ (muis Pérez). De kinderen zijn er heilig van overtuigd dat het deze vriendelijke muis is die de uitgevallen melktandjes inwisselt voor centjes.

Schat
Een paar weken geleden verloor Santiago, leerling van de Italiaanse School in Montevideo, en klasgenootje van mijn dochter (Marilu), zijn tand. Hij ging naar de wc om de tand schoon te maken. Ana Maria Mendez, de directrice van de school, zag hoe Santiago de tand als een schat in zijn hand hield en vergezelde hem naar de wc.

Paniek
Santiago (zeven jaar) legde de tand aan de rand van de wasbak, terwijl hij zijn handen waste. Op een onbewaakt moment stootte hij met zijn arm tegen de tand, die vervolgens in het putje gleed. Santiago zag zijn tand voor zijn ogen in de pijplijn glijden. In paniek vroeg hij aan Ana Maria of ze de pijp open konden breken om de tand te zoeken. De directrice antwoordde dat de tand waarschijnlijk al met het water was meegegaan.

Certificaat
Toen Santiago dat hoorde was hij ten einde raad. Zonder tand zou Ratón Perez tenslotte niet komen en zou hij zijn verdiende beloning niet krijgen. Ana Maria antwoordde dat hij maar met haar mee moest komen. Zij zou een certificaat maken voor Raton Pérez. Vervolgens schreef ze een brief waarin stond beschreven dat de tand van Santiago in het putje is gevallen en dat zij getuige is van het voorval. De brief werd door zowel de directrice als haar secretaresse ondertekend en bestempeld met de officiële stempel van de ‘Scuola Italiana di Montevideo’.

Viral
De brief ging viral en bereikte de nationale en internationale pers. Radio- en televisiezenders uit Colombia, Argentinië, Mexico, Peru, Mallorca en Sicilië wisten ‘onze’ school in Uruguay te vinden.
“Ongelooflijk hoe zoiets simpels en frequents uit het schoolleven van de juffen is getransformeerd in iets ‘virals’” zei de directrice op een Colombiaans radiokanaal.

Simpel gebaar
Voor de directrice was de brief misschien een simpel gebaar. Iets dagelijks. Maar de enorme aandacht die dit simpele gebaar heeft gekregen – en krijgt – laat zien hoeveel behoefte we hebben aan dit soort dagelijkse gebaren. En hoe schaars ze eigenlijk zijn geworden.