“Pescadoooo! Pescadoooo!!” (Vis! Vis!!). Twee keer in de week bezorgt de visboer verse vis.
Hij belt niet aan, want ik heb geen deurbel. Maar daar kijkt de goede man niet van op, want heel veel mensen hebben in Uruguay geen deurbel. Daarom brult hij gewoon overal “Pescadoooo”. 

De deurbel is niet het enige wat er aan mijn huis ontbreekt. Ik heb ook geen huisnummer. Geen grap, mijn huis heeft gewoon geen nummer. Het is ‘het witte huis op de hoek’. En de post? Die komt linksom of rechtsom gewoon aan. Meestal wordt het  in het tuinhek gestopt, want ook de brievenbus ontbreekt.

Niet bellen maar klappen
Toen ik hier net woonde hoorde ik de tuinman hard in de tuin klappen. Ik dacht eerst dat hij één of ander wild dier aan het verjagen was. Toen het klappen niet ophield en steeds harder werd, ging ik toch maar even kijken. Hij bleek gewoon wat te willen vragen. Die arme man heeft er waarschijnlijk blauwe handen aan overgehouden, want ik had echt geen idee. Veel Uruguayanen zijn best bescheiden en vinden op de deur bonken blijkbaar too much. Klappen is hier de manier om aandacht van de vrouw of heer des huizes te krijgen.

Zoeken
Dan de huisnummers, een  geval apart in Uruguay. De meeste huizen hebben wel nummers, maar er zit vaak totaal geen logica in. Een huis kan bijvoorbeeld opeens van nummer 1120 naar 1240 springen. De meeste mensen zeggen tussen welke twee straten ze wonen, als ze voor het eerst iemand ontvangen. Google maps en mijn geliefde Tom Tom zetten je namelijk af op de hoek van de straat en dan mag je het zelf uitzoeken. Met als gevolg dat je nog een half uur aan het zoeken ben, als je niet über goed geïnformeerd ben. Buren helpen je vaak niet verder, want zij kennen elkaar nauwelijks. De buurten zijn hier niet zoals de gezellige Nederlandse ons-kent-ons-straatjes. Hoge hekken om vrijstaande huizen bakenen de terreinen af. Dan heb ik het vooral over de welgestelde buitenwijken van Montevideo.

Gewoon een nummer geven
Ons huis staat wel in een gezellige wijk. Maar dat is een afgesloten, beveiligde wijk. Een paar huizen (zoals die van ons) hebben  geen huisnummer. En sommige nummers komen  twee keer voor in de wijk. “Je moet je huis een nummer geven” zei de beveiliger laatst. “Een nummer geven? Dat kan toch niet zomaar?”, antwoordde ik. “Jawel hoor, dat hebben heel veel mensen gedaan, daarom komen sommige nummers twee keer voor”, antwoordde de beveiliger. Wat blijkt? Men is  het nooit eens geworden over de nummering van de huizen. Met als gevolg dat er eerst niets gebeurde en daarna is er gewoon maar wat gedaan. Ons huis is tussen het wal en het schip gevallen en is nummerloos gebleven. Gelukkig weet de beveiliger waar we wonen en hij legt de postbode haarfijn uit waar hij ons kan vinden. Voor zover ik weet is dat tot nu toe goed gegaan.

Rotte vis
De postbode staat vervolgens in de tuin te klappen of hij stopt de envelop in het hek. We hebben namelijk (nog) geen brievenbus. Ik weet het, het is niet zo moeilijk om zo’n ding in mijn tuin te plaatsen. Maar in het kader van ‘mañanam mañana’ is het er nog niet van gekomen. Ergens vind ik het geïmproviseerde aanrommelen in Uruguay best relaxed. In Nederland was de post, en alles daaraan gerelateerd (het geluid van brievenbus, de indringende deurbel, etc ) vaak een ‘rotte vis’. Allemaal instanties die wat van me wilden, van belastingen tot enquêtes die nog drie keer ter herinnering voorbij kwamen als ik de betreffende brief stiekem ongeopend in een la had gepropt. Ik moest gewoon administratieochtenden inplannen om weer een beetje schoon schip  te maken. Daar ben ik gelukkig nu vanaf. Eén keer in de week tref ik een rekeningetje in mijn tuinhek, that’s it.  Lang leve de vrije regelgeving!