Gepubliceerd in Linda Nieuws, Donderdag, 20 augustus 2015, 17:57 uur.

Het rugzakje. Wat een gedoe, dacht ik altijd al. Een broodtrommel, een sapje, een gezond tussendoortje. Iedere ochtend een klein stressmomentje. Toen wist ik nog niet wat me in Uruguay te wachten stond.

Hier zijn de eetgewoontes namelijk net even anders dan in Nederland. Tegenwoordig gaat mijn dochter naar school met een megarugzak en een goed gevulde koeltas.

Warme maaltijd
Mama, op school eet ik iedere dag in een restaurant, vertelde mijn dochter verrukt toen ze net op haar nieuwe school was begonnen. Probleemloos verruilde ze haar broodje kaas voor een uitgebreide warme maaltijd. Een maaltijd die ze in het ‘schoolrestaurant’ nuttigt. Een maaltijd die ik, Moeder Des Huizes, braaf bereid. De avond ervoor, of vloekend in de vroege ochtenduren. Met een toetje als onmisbare hekkensluiter. En dan zijn we er nog niet. De tweemeriendas, de zogenaamde tussendoortjes, zijn een absolute must.O ja, en het drinken niet te vergeten.

Geen kring maar eten
In Nederland begon mijn dochter de dag in de kring. Met verhalen en liedjes. In Uruguay begint mijn dochter de dag etend. Vlak na binnenkomst is het al tijd voor de eerste merienda. De ene dag is dat fruit, de andere dag iets hartigs, zoals een sandwich. Of ‘iets zoets’, bijvoorbeeld (liefst zelfgebakken) cake. In het Engels vertellen de kinderen wat ze mee hebben gebracht. Twee vliegen in één klap: Engels leren en eten.

Onmisbaar accessoire
De lunch is een warme maaltijd, naar eigen invulling. Bijvoorbeeld kip met salade, pasta, of biefstuk met puree. De maaltijden worden in een koeltas of een koelbox vervoerd. Een onmisbaar accessoire dat vaak in het teken staat van een tekenfilmheld. Van Spiderman tot Peppa Big, ze worden allen met trots gedragen.

Even plat
De overlevingspakketten worden in de kantine – waar La Place nog een puntje aan kan zuigen- opgewarmd en opgegeten. De kids kunnen ook een maaltijd van school nuttigen, maar dat is prijzig. Na afloop van het eetfestijn gaan de kindjes vaak in de klas uitbuiken. Even plat. Letterlijk. Gewoon twintig minuutjes op de grond liggen. Sommige kindjes willen daarna niet meer wakker worden, merkte mijn dochter wel laatst op.

Geen boterham met pindakaas
Denk nu niet dat ik er ’s avonds met een boterham met pindakaas vanaf kom. Dan wordt er namelijk gewoon wéér warm gegeten. Overuren boven het fornuis. Toch zie ik de laatste tijd veel voordelen van twee keer per dag een warme hap. Mijn kinderen eten nu voedzamer en zeuren niet meer de hele middag dat ze honger hebben. In Nederland waren de liga’s, soepstengels en rozijntjes niet aan te slepen. Daarbij is een broodmaaltijd zoals we die in Nederland kennen eigenlijk best treurig. Weinig landen ter wereld kennen zo’n sobere lunch.

Tonnetje rond
Zijn al die kinderen niet tonnetje rond? vroeg mijn zus laatst. Nu moet ik zeggen dat de kinderen inderdaad wat voller zijn dan de Nederlandse kinderen. De bottleneck is vooral de kwantiteit. Sommige kinderen eten simpelweg te veel. In Nederland is overgewicht uit den boze. In Uruguay is men vooral bezorgd als een kind niet eet. Alsjeblieft, eet! wordt er bijna wanhopig geroepen als kindlief verveeld in het eten zit te roeren. Een overtollig vetrolletje? Daar wordt vaak liefkozend in geknepen. Niet verrassend dat gordito (dikkerdje) één van de meest gebruikte lieve bijnaampjes is.