Als ‘raschaoot’ ga ik in deze driedelige serie op zoek naar een georganiseerder en simpeler leven. Deel 1 beschrijft het verhaal achter mijn zoektocht en waarom deze zo broodnodig is.

De klok
Op de middelbare school won ik ooit een prijs. Een klok. Ik was de beste laatkomer en was er nog trots op ook. Nooit veel te laat. Ik kwam meestal simpelweg vijf minuutjes tekort. Gewoon net iets te lang aan de ontbijttafel blijven hangen. Of ik kwakte mijn schooltas in de pauze ergens neer en raakte die vervolgens kwijt. Ook het terugbrengen van bibliotheekboeken schoot er vaak bij in. Als de bibliothecaris de klas in kwam, waren meteen alle ogen op mij gericht. Mijn bijnaam ‘Stara’ droeg ik met trots. De chaoot in mij heeft altijd gezegevierd. Erg heb ik het nooit gevonden. Ik liep verder aardig in de pas. Wel met hier en daar wat nachtwerk, af en toe een schoolboek dat kwijtraakte en een bureau vol stapels. Maar ach, ik kwam er altijd mee weg.

Slapeloze nachten
De laatste tijd begin ik me steeds meer te storen aan mijn chaotische aard. Dat begon eigenlijk bij de komst van mijn geliefde kroost. Met kleintjes in het spel is de foutkans opeens een stuk groter. Helemaal met die twee nachtbrakers van mij. Een nachtje doorslapen is een zeldzaam goed geworden. Zelfs nu ze drie en zes zijn. Gister kwam mijn zoontje nog de kamer ingebanjerd, met de tekst: ‘ik verveel me’. Echt, geen grap. Kinderen van 3 jaar kunnen zich blijkbaar om 3 uur ’s nachts vervelen. Natuurlijk gooi ik dan overdag mijn Geheime Wapen in de strijd. Maar zelfs een sloot koffie kan niet tegen het slaapgebrek op. Met als gevolg: chaos. In mijn hoofd en in mijn huis. Mijn improvisatievermogen, waar ik het normaal gesproken van moet hebben, takelt af.

‘Turtle’
Gelukkig woon ik nu in Uruguay, waar alles een stuk minder gestructureerd is. Hier valt mijn misbeleid nauwelijks op. Op slag ben ik van mijn tweede bijnaam, ‘turtle’, af. Als ik ergens een kwartier te laat kom aankakken, ben ik nog steeds de eerste. Mijn dochter begon vorig jaar op een nieuwe school. Toen ik een keer een krap kwartier te laat was voor het ophalen, belde ik bijna in paniek de school. Ik voelde me een ontaarde moeder. De schoolleiding stelde me meteen gerust. Er was tot zes uur iemand aanwezig om op de kinderen te passen. Kinderen die na 20 minuten niet worden opgehaald, worden meegenomen naar een speciaal ingerichte ruimte met kleine tafeltjes met kleurboekjes, en een tv. De kinderen spelen rustig totdat de laat komende ouders heel ‘tranquilo’ één voor één komen binnendruppelen.

Geoliede machine
De mañana, mañana cultuur, ik lijk ervoor te zijn gemaakt. Toch zou ik zelf zo graag zo’n geoliede machine willen zijn. Dus dat ik niet tijdens een off-day mijn zonnebrand in de koelkast terugvind. Werken met een gestructureerde to-do-list, in plaats van 5 beginnetjes en die vervolgens kwijtraken. Ik wil zijn zoals mijn vroegere buurvrouw. Overzichtelijk. Met een huis dat rust en reinheid uitstraalt. Verse bloemen in de vensterbank (in plaats van een verdord bosje dat je vervolgens nog 3 dagen laat rotten). Een heerlijke vanillegeur die in de gang al je neusvleugels streelt. Geen hoekjes meer met rommeltjes die de naam ‘bestemming onbekend’ dragen. Ik wil mijn energie op de juiste plek zetten. Minder ruis en tijdverspilling. Daarvoor ga ik de allerbeste tips verzamelen, de krenten uit de pap. Geen dooddoeners als: gooi dingen weg en laat dingen los. Want dat weet ik ondertussen wel en dat doe ik vervolgens, als rasverzamelaar, toch niet. Ik ga op zoek naar handvaten. Een plan. Een verhaal waar het ‘Yes-we-can-gevoel’ vanaf druipt.

Mijn bevindingen zal ik in Deel twee van deze serie beschrijven. Het ‘beloofde land’, waarin ik hopelijk nog meer warhoofden kan verwelkomen. Want er zijn vast nog meer chaoten op deze aardkloot die gebaat zijn bij een georganiseerder en simpeler leven.