Woehoeee eindelijk gingen we weer naar Nederland. Drie weken lang familie, vrienden, stroopwafels, hagelslag, fietsen, shopppen, praten, lachen en huilen. Ik ben inmiddels alweer terug, maar de Hollandse weken zitten nog in alle vezels van mijn lichaam. Ik had het nodig. Mijn zuurstoffles is bijgevuld en ik kan er weer tegenaan. Het was fantastisch om weer even terug te zijn. Aan de ene kant zo vertrouwd, alles is thank god nog hetzelfde (het contact met vrienden en familie, de deurbel van mijn ouderlijk huis, de krentenbol van de bakker, de (bak)fietsen). Aan de andere kant moest ik ook wel even schakelen. Ik ben diezelfde realiteit namelijk anders gaan ervaren. Ik kijk nu door een andere bril. Een Zuid-Amerikaanse. En als je die eenmaal hebt opgezet, kan je die niet meer een, twee drie vervangen door een Nederlandse. Een klein jengelig Zuid-Amerikaans stemmetje geeft commentaren. En nu weer terug in Uruguay heeft een vervelende Nederlandse commentator zich in mijn hersenpan genesteld die ik onmogelijk uit kan zetten. Maar wat was het een oase van adrenaline en geluk om weer even terug te zijn.

Hoe ziet Nederland eruit door een Zuid-Amerikaanse bril? Hier een greep uit mijn hersenspinsels.

Grote mensen
Wat zijn de mensen hier groot! Nog maar net aangekomen op Schiphol en ik zie de wereld opeens in een ander perspectief. Ik ben eraan gewend geraakt om met mijn 1.75m boven het grootste gedeelte van de bevolking uit te steken. In de Nederlandse mensenmassa ben ik op slag onzichtbaar. Ik begrijp opeens een stuk beter waarom mijn man Nederland El pais de los gigantes (het land van de reuzen) noemt.

Bloemen
Mijn familie wacht me op Schiphol op. Joepieeeeee het is alsof ik ze gisteren nog gezien heb. Niets veranderd, meteen vertrouwd. Ze wachten me op met bloemen. BLOEMEN! In Uruguay heb ik nog nooit een bos verse bloemen in mijn huis gehad. Er zijn ook geen bloemenstallen. Nou ja, ze bestaan wel, maar bloemen kosten fortuinen. Waarschijnlijk zijn ze daarom nergens te zien.

Precieze tijden
Ik wacht op de trein. Ik hoor mensen geïrriteerd puffen. Dan zie ik op het bord in rode letters dat de trein vijf minuten vertraging heeft. Vijf minuten! Dat is toch niets! En het wordt ook nog Keurig gemeld! In Uruguay zijn er geen treinen, trams en metro’s. Wel bussen, maar bij de ‘bushaltes’ staan geen tijden. Het is wachten en hopen dat er ooit een bus voorbij komt.

Luxe                                                                                                                                               Ik stap met de kids in de trein en loop door, op zoek naar de tweede klas. Hee wacht, ik ben al in de tweede klas! Wat een mooie nieuwe trein! Wow, met een schone wc met schuifdeuren. Yes, ook nog Wifi, wat een Walhalla!

Niet zo warm
Mijn dochter stoot per ongeluk tegen een passagier. Terwijl mijn dochter een praatje wil beginnen krijg ik een boze: hou-je-kroost-bij-je-blik. O ja, Nederlanders zijn nou niet bepaald warm. Uruguayanen zijn gek op kinderen en als ik met mijn kinderen ergens naartoe ga, worden ze altijd door onbekende mensen aangesproken. Nederlanders zijn duidelijk niet zo van de ‘kinder-small-talk’.

Brood
In de trein halen mensen en-masse plastic zakjes met brood uit de tas. Natuurlijk, het is 13.00u en lunchtijd. Ongelooflijk dat mensen hier de hele dag op moeten teren. Op een stuk plakkerig brood. Best deprimerend ook wel. Hoe heb ik dat mijn hele leven gedaan? Ik zou mijn uitgebreide warme lunch niet meer kunnen inwisselen.

Uitchecken
We stappen uit de trein en lopen van het perron. Oh shit, je komt er niet zomaar uit. Je moet uitchecken. Oeps, de kaartjes heb ik al lang weggekeild.

Schoon
Wat zijn de straten rustig en schoon! Geen afval op straat, mensen rijden rustig, houden zich aan de regels. Auto’s, fietsen, bussen en trams leven samen in ultieme harmonie.

Ouderen
Wat zijn er veel ouderen op straat. In Uruguay zie je helemaal niet veel ouderen. Maar ja, daar heb je bijvoorbeeld ook geen scootmobielen. En al heb je die wel, dan blijf je waarschijnlijk binnen de kortste keren in een of ander gat hangen. Geweldig dat ouderen in Nederland tot op hoge leeftijd in de maatschappij kunnen participeren.

Fietsen
Ik stap voor een boodschap op de fiets. Yessss na twee jaar weer fietsen, wat een feest! Ik voel de wind door mijn haren, de lentezon in mijn gezicht. Mijn fronsrimpel ontspant zich, ik voel me vrij. Mijn handtas hangt losjes om mijn schouder. Ik ben niet bang dat iemand die van me afrukt. Ik kijk niet achterom. Nu pas besef ik hoe uniek de Nederlandse fietscultuur is.

Schooltas aan vlag
Bij verschillende huizen hangt de vlag uit, met een schooltas eraan. Natuurlijk, de eindexamens zijn achter de rug. Hoe feestelijk is deze traditie! Volgens mij is Nederland het enige land ter wereld waar de tas aan de vlag gaat, geweldig! Ik herinner me als de dag van gisteren hoe mijn tas daar pronkte. Onvergetelijk.

Keuze in supermarkt
Ik loop door de Albert Heijn. Wat een keuze! Alles ziet er even mooi en aantrekkelijk uit. Kleine maaltijden in de dop, in gelijke porties voorverpakt, gewassen en gestreken. In Uruguay ligt er altijd wel ergens een appel of banaan te rotten. Geïmporteerde producten zijn er peperduur en er is lang niet zoveel keuze. ‘Komkommaardoortjes’ en ‘Tomberry’s’, Wat??!! Pompoenspaghetti? Ik blijf me verbazen.

Uitverkoop
Eindelijk weer een keer de stad door slenteren en shoppen. Het is uitverkoop en de winkels schreeuwen het uit. OP = OP, SALE, LAATSTE RONDE. In Uruguay krijg je als je geluk hebt 20% korting tijdens de uitverkoop. Maar in Nederland geven ze je de kleding en mooie spulletjes praktisch cadeau. Wat een prijzen en wat een mooie dingen allemaal. Het verbaast me niet dat Nederland per inwoner de meeste vierkante meter winkel van heel Europa heeft. Ik word er heel hebberig van. Met een rood hoofd sjees ik door de stad en hoe meer ik koop, hoe meer ik wil.

Pinnen
Ik koop een broek en bij de kassa geef ik mijn pinpas. Dat doe je in Uruguay namelijk in veel winkels: je pinpas geven. De verkoopster kijkt me aan alsof ik volslagen gestoord ben. Ze wijst op het pinapparaat op de toonbank. Oja, dat moet ik zelf doen. Wat was het ook al weer, erin stoppen, of erlangs vegen? De verkoopster leest mijn twijfel en ze weet het nu zeker: die spoort niet helemaal.

Tasje
De verkoopster zegt me na de hobbelige betaling gedag, terwijl mijn broek nog oningepakt op de toonbank ligt. Euhhh een tasje? Vraag ik. Oh, dat is dan 5 cent antwoordt ze. Oh wat goed dat plastic tasjes geen vanzelfsprekendheid zijn. In Uruguay wordt ALLES – of je wilt of niet – in plastic tasjes gestopt. Zelfs de supermarkt-boodschappen.

Goed gekleed
Jeetje, wat is iedereen goed gekleed in Nederland! In Uruguay is een joggingbroek helemaal the bomb. Een paar Crocs eronder en klaar is Kees.

Kinderparadijs
Opa en oma gaan erop uit met de kids. Ze stellen voor: de dierentuin, het watermuseum, de speeltuin op de Veluwe.. en ze gaan nog even door. Wat een opties! Allemaal op steenworp afstand van huis! In Uruguay is er weinig vertier voor de kids. Ach.. met een stok op het strand zwaaien schijnt best goed voor de fantasie te zijn..

Avondeten
Het is zes uur ‘s avonds (‘s middags zouden Latino’s zeggen) en we gaan aan tafel. Weer even wennen, zo vroeg eten. In Uruguay en in Argentinië is het om zes uur theetijd. De kinderen vragen of we gaan lunchen.

Handen schudden
“Krijg ik een handje van je”? Vraagt de huisarts aan mijn zoontje van 4. Hij kijkt haar vol onbegrip aan. Handen schudden, dat kent hij niet. In Uruguay geeft hij of een zoen, of een knuffel, of hij doet niets. Handen schudden gebeurt alleen bij hoge uitzondering bij volwassenen tijdens een zakelijke meeting.

Lekkere koffie
Het maakt niet uit in welk gehucht je in Nederland bent, er is altijd wel een fijne, goed verzorgde koffieplek met lekkere koffie. Wat heb ik dat gemist! 

Symmetrische vensterbanken
Ik loop door mijn oude buurt. Het voelt vertrouwd. Het is een mooie wijk, waar we fijn gewoond hebben. Maar die symmetrische vensterbanken, de kaarsrechte heggen… het is allemaal zo uitgetekend dat het me benauwt. Ik weet niet of ik hier nog aan zou kunnen wennen.

‘Ieder nadeel heb zijn voordeel’, zou Johan Cruijff zeggen. De perfecte wereld bestaat niet en het beste uit twee werelden halen eigenlijk ook niet, want je moeten gewoon dealen met de wereld waar je in leeft. Als je tegen de stroming in blijft zwemmen, raak je uitgeput en uiteindelijk verdrink je. Ik probeer nu dus maar met de Uruguayaanse chaos mee te zwemmen en mijn ‘vrije leven’ te vieren.